“Bir Gamer’ın Gözünden” serimizde sizlerle birlikte oyunları inceleyecek, hoş ve berbat yanlarını tabanına kadar konuşacak ve cümbüşün tabanına vuracağız. Bu seriyi o denli fazla önemli, daima gördüğünüz oyun inceleme yazılarıyla karıştırmayın çünkü burada ney gömülmesi gerekiyorsa onu tabanına kadar gömecek, ney övülmesi gerekiyorsa onu sonuna kadar öveceğiz.
Serimizin birinci konuğu ise çok kişinin bilmediği fakat benim ziyadesiyle beğendiğim We Happy Few. Birtakım oyunlardan esintileriyle, kısım dizaynlarıyla ve öyküsüyle ziyadesiyle ilgimi çeken We Happy Few, bundan 5 sene evvel, 2016’da erken erişim olarak piyasaya sürülmüştü. Artık ise tam sürümü PC, PlayStation ve Xbox oyun platformları için yayınlandı.
1960’ların İngiltere’sinde hayatta kalmaya ve kardeşimizi bulmaya çalışıyoruz
We Happy Few, İkinci Dünya Savaşı vaktinde (1945’li yıllar) kardeşini Nazi Almanlarına kaptırmış Arthur’u yönettiğimiz bir oyun. Yaptığı bir yanlışlık nedeniyle kardeşinin alındığı trene alınmayan Arthur, 1960’lı yıllara geldiğimizde kardeşini bulmak için elinden geleni yapıyor. Aslında kıssanın bu kısmı, oyunun en başından bize anlatılıyor, lakin olayları netleştirmek için oyunda biraz daha ilerlememiz gerekiyor.
Ana kıssa kardeşimizi bulmakken oyunda her 10 adımda bir yan misyonlarla müsabakanız mümkün çünkü We Happy Few, olabildiğince fazla yan misyona sahip. Yanlış anlaşılmasın, bu yan vazifeler ana misyondan büsbütün bağımsız ve sıkıcı misyonlar değil. Bilakis, bulunduğumuz ortamın ne kadar berbat, çekilmez ve bir o kadar da zavallı olduğunu güya oyunun içerisindeymiş üzere hissettiren misyonlar.
Bu dünyada mutsuz, hudutlu yahut ‘gerçekçi’ olmak yasak
We Happy Few’da aslında hiç de rengarenk olmayan dünyanın Joy ismi verilen haplarla rengarenk göründüğünü az çok fark ettikten sonra hap almayı bırakıyoruz. Olağan bunu gören iş arkadaşlarımız ve güvenlik güçleri de durmuyor, bizi pata küte dövüyor. Daha sonra acı gerçekle bir defa daha karşılaşıyoruz: Yıllardır gördüğümüz o renkli dünya, aslında hiç de o denli değil.
Oyunda birçok farklı kent var fakat ortalarındaki temel fark şu: Kimi kentlerde Joy hapı almadan gezmek, yani Downer olmak katiyen beğenilen karşılanmıyor. Eğilmek, zıplamak, koşmak ve hatta birisine iki saniyeden fazla bakmak bile sizin Downer olduğunuzu muhakkak etmek ve dayak yemeniz için muhteşem bir sebep. Çünkü burada beşerler Joy ismi verilen ‘uyuşturucunun’ etkisindeler ve mutsuz kimseyi görmek istemiyorlar.
Öteki kentlerde ise aslında dünyanın gerçekte ne olduğunu görüyoruz. Joy hapı almayı reddedenler ya da bu hapa erişemeyenler, Downer olarak isimlendiriliyor. Dünyanın ulaşılmaz ve çıkılması da imkânsız olan bu yerlerinde beşerler çürümeye, birbiriyle savaşmaya ve yalnız olarak ölmeye mahkum bırakılmış. Pekala ya siz, gerçeği mi seçersiniz yoksa bir uyuşturucunun tesirinde dünyayı toz pembe görmeyi mi?
Atmosferi derinden hissettiren olağanüstü bir cihan
Bir oyunun dünya dizaynına baktığımızda en çok dikkatimi çeken şey ışıklandırma ve etraftaki nesnelerin tasarımı oluyor. Yani ışıklandırma ve ortam tasarımı ne kadar hoşsa oyunun atmosferini o kadar yeterli hissedebiliyorum. Sizler için de durum böyleyse, emin olun We Happy Few’u çok sevebilirsiniz. Bunun yanı sıra dünyada keşfedebileceğiniz birçok ortam, saklanabileceğiniz birçok yer ve sürprizlerle dolu birçok yer bulunuyor.
Işıklandırma, ortam kalitesi bir yana; We Happy Few’da ormana çıkarsanız işiniz bitebilir. Şayet Joy hapı kullanılması zarurî olan kentlerden birine girdiyseniz ve “Etliye sütlüye bulaşmadan ormandan dolaşayım” dediyseniz, geçmiş olsun. Ya uzunca bir müddet kat ettiğiniz yolu geri döneceksiniz ya da bulunduğunuz noktaya ulaşmak için yolun sonuna kadar devam edeceksiniz. Çünkü bu ormanlardan kentin içine girmek hiçbir biçimde mümkün değil. Sana sormazlar mı Criterion Games: Madem içeri giremeyecektim, bu ormanı niçin yaptın?
Birinci başlarda beğenilen olsa da vakitle tekrara saran oynanış dinamikleri
Aslında bu oyuna birinci girdiğimde zımnilik, savaş ve farklı oynanış dinamikleri nedeniyle oyunun çeşitli bir yapıya sahip olduğunu düşünmüştüm. “Kalabalık polisler yahut haydutlar var, gizlenerek ilerleyeyim” ya da “Elimde kürek var, bir koysam bir de yer koyar” üzere seçimler birinci başlarda hoştu fakat sonrasında bu biraz tekrara sarmaya başladı.
“Downer Detector gördüm, Joy alayım”, “Beni kovalıyorlar madem, orta sokağa girip saklanayım”, “Tek misin sen? Savaş mı istiyorsun come oooon!” konuları bir müddet sonra tekrara sarıyor lakin oyunda büyük bir craft sistemi ve o kadar da büyük olmayan bir marifet ağacı var. Bunun yanı sıra daima olarak açlık, susuzluk, uyku durumu, Joy haplarının tesiri, fazla doz Joy’un sizi harap etmesi üzere birçok şeye dikkat etmeniz gerekiyor. E tabi bunun yanı sıra bir de tartı sorunu var. Şayet ardınızdan 30 kişi sizi kovalarken “Aa şunu da alayım sonra lazım olur” diyip yerden bir şey alırsanız, bir anda 30 kişinin oklavayla sizi dövmesini izliyor olabilirsiniz.
Az lakin öz bug
Piyasaya sürülmesinin üstünden bir nebze vakit geçmiş oyunlarda bug dediğimizde aklımıza direkt olarak küçük, oyuna pek de tesir etmeyen buglar gelir değil mi? Değil işte. Şayet We Happy Few oynuyorsanız, net olarak değil. Oyunda çok mu fazla bug var? Muhakkak hayır. Hatta şanslıysanız, tahminen oyunu bug görmeden bile bitirebilirsiniz. Lakin şayet bir bug görüyorsanız, katiyen oyunu bitirmek için o kısmı baştan oynamanız gerekebilir.
Örnek vermek gerekirse; bir vazife aldım. Misyonu yapmak için de bir nesneyi A noktasından B noktasına götürmem ve teslim etmem gerekiyor. Bu eşyayı envanter düzenlerken kazara yere attım, keşke atmasaydım. Yere attığım eşya bir anda dünyanın altına düştü. Evet evet yanlış okumadın sevgili okur, koskoca nesne çat diye yerin altına girdi. Yahu nerede bu diye aranırken, “Acaba ben mi görmüyorum ya” sorularını kendime sorarken neyse dedim, oyun otomatik kaydetmiştir oradan devam edeyim.
Alışılmış kaydetmiştir kesin, polyanna seni… Kayıt belgesini bir açtım ki bir en son benim aldığım kayıt duruyor, bir de oyunun vazifenin çabucak öncesinde aldığı kayıt. Nesneyi almak için verdiğim savaşlar, delirmiş İngilizlerden gizlenerek, başıma oklava yiyerek koşturduğum yollar, hepsini tekrar tekrar çekmek zorunda kaldım. Tam vazifesi vereceğim, oyun kapandı. Evet bildiniz, We Happy Few’u birinci kere orada silmiştim.
Alınır mı bu oyun?
Kısım dizaynları, ortam, öykü ve atmosfer dediğimizde We Happy Few nitekim de vakit geçirmek için olağanüstü diyebileceğimiz bir oyun. Memnunlukla kafayı bozmak da gerçeklerle yüzleşmek de sizin elinizde. İmajlar, ışıklandırma, çizgisel grafikler kusursuz fakat bu oyun alınır mı derseniz, orada bir durmak isterim.
Bir oyunun çok büyük ve ‘inanılmaz iyi’ olmadığı sürece 200 TL’den yüksek fiyata satılması beni o oyunu almaktan itiyor. Hele ki her yıl birebir oyunu önümüzde sunan EA’in yaptığı üzere her yeni oyuna 400 TL fiyat çekilmesi, oyuncuları da dellendiriyor olabilir. We Happy Few da bu nedenden dolayı uzunca bir müddet almadığım, uzaktan baktığım ve “Herhalde ben bu oyunu oynamayacağım” dediğim bir oyun oldu.
Oyunun Steam platformundaki fiyatı an prestijiyle 209 TL. Evet, tamı tamına 209 TL. Sanatsal bir yapıya sahip olması ve çok beğenmem bir yana, bu oyuna 209 TL verilir mi derseniz, verilmez dostlar. Çeşitli abonelik platformlarında We Happy Few çok daha ucuz fiyatlara erişilebiliyor fakat direkt olarak Steam’den almanızı (En azından indirim olmadan) katiyen önermiyorum.
‘Bir Gamer’ın Gözünden’ serimizin birinci kısmı bitti, dileriz ki okurken oyun hakkında merak ettiklerinizi öğrenmiş ve eğlenmişsinizdir. Sizlerin de oyunla ilgili fikirlerini yorumlar kısmında bekliyor olacağız. Serinin devamı için bizleri takipte kalın, oyun oynamayı ve eğlenmeyi de asla bırakmayın.
