22 Temmuz 1999, bilgisayar tarihinde uğursuz bir tarihtir. O gün Minnesota Üniversitesi’ndeki bir bilgisayar, birden teğe 'Trin00' isminde berbat hedefli bir komut belgesi bulaştıran 114 öteki bilgisayar ağından taarruza uğradı. Bu kod, virüs bulaşan bilgisayarların üniversiteye gereksiz bilgi paketleri göndermesine, bilgisayarın süreçlerini yoğunlaştırmasına ve yasal istekleri yerine getirmesine mani olmasına neden oldu.
Bu, dünyanın birinci DDoS taarruzuydu ve yayılması uzun sürmedi. Takip eden aylarda Yahoo, Amazon ve CNN dahil olmak üzere çok sayıda diğer internet sitesi bu tip taarruzların kurbanı oldu.
O vakitlerden bu yana DDoS hücumları epeyce yaygınlaştı. Hatta bu işi çıkara dönüştürenler bile oldu. Tek bir maksada 24 saatlik bir DDoS saldırısını epey uygun meblağlara yapan beşerler ortaya çıktı.
Mağdur olanların ziyana uğradığı maliyetler ise çok daha yüksek. Bu, bireylere ve kurumlara hem gelir hem de prestij kaybı olarak yansıyabiliyor. Bu gelişmelerin sonucunda atak yapanların karşısında güvenlik hedefli hizmet verenler de ortaya çıktı ve bu tarafta de bir pazar oluştu. 2018 yılında bu pazar, 2 milyar euroluk şaşırtan bir pahaya ulaştı.
Bugün, birinci akından 20 yıl sonra, Virginia'daki George Mason Üniversitesi'nden Eric Osterweil ve meslektaşları; DDoS taarruzlarının tabiatını, nasıl geliştiklerini ve ağ mimarisi ile daha inançlı hale getirmek için neler yapılabileceğini araştırıyorlar ve görünüm onlara nazaran pek iç açıcı değil.
DDoS atakları nasıl gerçekleşiyor?
DDoS atakları, çoklukla kademe etap ortaya çıkar. İlk kademede, berbat niyetli bir davetsiz konuk, bir ağa yayılmak üzere tasarlanmış bir yazılımı olan bir bilgisayarı tesirler. Bu birinci bilgisayar 'master (ana)' olarak bilinir. Çünkü virüs bulaşan sonraki bilgisayarları denetim edebilir. Diğer virüslü bilgisayarlar asıl saldırıyı gerçekleştirir ve 'daemon (şeytan)' olarak bilinir. Bu birinci evredeki en yaygın mağdurlar üniversite yahut kolej bilgisayar ağlarıdır zira çok çeşitli öteki aygıtlara bağlanırlar.
Ana bilgisayar amacın adresini içeren kısımlara bir komut gönderdiğinde bir DDoS saldırısı başlar. Ardından daemonlar bu adrese çok sayıda data paketi göndermeye çalışır. Amaç, atak mühletince maksadı trafiğe boğmak. Günümüzdeki en büyük ataklar, saniyede terabit suratında ziyanlı data paketleri gönderir.
DDoS akınlarına karşı nasıl korunulur?
Bu tıp hücumlara karşı savunmak zordur çünkü bir dizi operatör tarafından uyumlu aksiyonlar gerektirir. İlk savunma sınırı, birinci etapta daemon ağının oluşturulmasını önlemektir. Bu, sistem yöneticilerinin kullandıkları yazılımı nizamlı olarak güncellemesini, düzeltme yapmasını ve ağlarının kullanıcılarını güvenlik konusunda bilinçlendirmesi ve uyarmasını (düzenli olarak şifreleri değiştirme, ferdî güvenlik duvarlarını kullanma vb.) gerektirir.
İnternet servis sağlayıcılarının rolü:
İnternet servis sağlayıcıları da savunma sağlayabilir. Rolleri, data paketlerini bir ağın bir kısmından diğerine her bilgi paketinin başlığındaki adrese bağlı olarak iletmektir. Bu, ekseriyetle data paketinin nereden geldiğine dikkat edilmeden yapılır.
Lakin bu değişebilir. Başlık sadece maksat adresi değil, kaynak adresini de içerir. Dolayısıyla teoride, bir internet servis sağlayıcısının kaynak adresini incelemesi ve açıkça düzmece kaynaklar içeren paketleri engellemesi mümkündür.
Amacın kendisi nasıl tedbir alabilir?
Son olarak, gayenin kendisi bir hücumun tesirlerini hafifletmek için adımlar atabilir. En önemli adım, gelen yanılgılı bilgi paketlerini filtrelemek. Diğer bir seçenek de bu çeşit tehditlerle başa çıkmak için daha yeterli donanımlı bir bulut tabanlı hizmet için sorunu dış kaynak olarak kullanmaktır. Fakat bunlar bile en büyük akınlarla başa çıkmada zorluk yaşayabilir.
DDoS ataklarıyla ilgili değerli bir müşahede; saldırının ve savunmanın asimetrik olduğu. Bir DDoS saldırısı tipik olarak dünyanın her yerindeki birçok servisten başlatılır ve yeniden de savunma büyük ölçüde tek bir yerde gerçekleşir.
Bu ve öteki fikirlerin interneti daha inançlı bir yer haline getirme potansiyeli vardır. Fakat birinci kullanıcıdan internet servis sağlayıcılarına kadar bütün kişi ve kurumların bu hususta istekli olup gereken maddi ve fiziki külfetin altına girmesi gerekir.
